Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΩΣ… του Αντώνη Κουρσουμπά

λίγα λόγια για το θέμα και τους αφανείς …πρωταγωνιστές

Το concept της ταινίας ήταν ένα αντικείμενο. Ένα μαντήλι. Ήταν μια ιδέα που ρίχτηκε από μία κοπέλα, μέλος της ομάδας, που έτυχε να χρησιμοποιεί ένα μεγάλο κίτρινο μαντήλι (σάλι) ως κεφαλόδεσμο. Αναρωτιόμασταν πώς θα μπορούσε γύρω από ένα τέτοιο αεράτο «ζωντανό» αντικείμενο να γραφτεί μια ιστορία που να δείχνει τη σχέση του ανθρώπου με αυτό. Η υλοποίηση του concept απαιτούσε τη συγγραφή ενός story. Το μαντήλι στο σενάριο αυτό θα έπαιζε το ρόλο ενός αφανούς πρωταγωνιστή που θα κατεύθυνε έξυπνα την εξέλιξη της δράσης. Αν και σε μια ταινία τριών περίπου λεπτών η δράση δεν μπορεί παρά να είναι απλή, το μαντήλι, που το παίρνει ο αέρας από εδώ κι από εκεί, θα εισήγαγε το στοιχείο του τυχαίου, αλλά και του απρόοπτου (ένα είδος χαλαρού suspense), προκαλώντας έτσι το ενδιαφέρον του θεατή.
Το θέμα της ταινίας το υπέβαλε το μαγευτικό περιβάλλον των Σπετσών. Η Αναργύρειος Σχολή με το επιβλητικό της κτίριο, τους μεγάλους της κήπους με τα τροπικά δέντρα και τη σαγηνευτική παραλία με φόντο το Μοριά, οδηγούσε εύκολα το μυαλό μας σε μια ερωτική ιστορία. Μια σύντομη ερωτική γνωριμία με κύριο συστατικό το ερωτικό παιγνίδι. Όπως όμως συνήθως συμβαίνει στη ζωή, «ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο», όπως θα ’λεγε κι ένα παλιό λαϊκό τραγούδι. Αν το ωραίο, λοιπόν, στην περίπτωση της ταινίας είναι το ερωτικό φλερτ, το στοιχείο του πόνου είναι ο χωρισμός που βλέπουμε στο φινάλε.
Στο σημείο αυτό είναι η ευκαιρία να μιλήσουμε και για ένα δεύτερο αφανή συντελεστή της δράσης. Πρόκειται για τη Μαγδάλω! Είναι αυτή που δίνει απρόσμενα τον τίτλο στην ταινία («Η μοναξιά της Μαγδάλως»), πραγματοποιώντας μια σύντομη συμπαθητική εμφάνιση στην πρώτη και την τελευταία σκηνή του έργου. Το πάνινο αυτό ζωάκι με το απροσδιόριστο σχήμα προσώπου, κάτι μεταξύ γάτας και σκυλιού, η φίλη της πρωταγωνίστριας, θα παίξει το ρόλο του αντιήρωα που θα δεχτεί τις «βλαβερές συνέπειες» της δράσης του μαντηλιού. Το μαντήλι με την απρόβλεπτη κίνησή του θα προκαλέσει τη γνωριμία της κοπέλας με έναν άντρα, πράγμα που θα επιφέρει τον αναπόφευκτο χωρισμό της Μαγδάλως από την κοπέλα σύντροφο, γεγονός που θα την οδηγήσει στη μοναξιά.
Εδώ θα αναφερθώ για λίγο σε μια πρόταση μου προς την ομάδα για ένα διαφορετικό, πιο ακραίο και «συνταρακτικό» φινάλε. Η τελευταία σκηνή δείχνει τη Μαγδάλω, το αινιγματικό «γατόσκυλο», τη μέχρι πριν αχώριστη φίλη της κοπέλας, να είναι σκαρφαλωμένη στο περβάζι του παραθύρου του υπνοδωματίου, σε κατάσταση απελπισίας από τη μοναξιά που ένιωθε σιγά σιγά να την αγγίζει καθώς η φίλη της την εγκατέλειπε λόγω έρωτος. Αν θέλαμε, λοιπόν, κινηματογραφικά να φτάναμε στα άκρα στο τέλος του έργου, για να σοκάρουμε λιγάκι τους θεατές, θα μπορούσαμε να σκηνοθετήσουμε τη σκηνή αυτή με μια «χιτσκοκικού τύπου» προσέγγιση. Στην προκειμένη περίπτωση θα μπορούσε η σκηνή να καταλήξει, χωρίς περισπασμούς, σε μια αυτοκτονία. Η Μαγδάλω άψυχη να ταλαντεύεται στον αέρα κρεμασμένη από το στενόμακρο παράθυρο του δωματίου της φίλης της με βρόγχο το μεγάλο κίτρινο μαντήλι! Η ρηξικέλευθη πρόταση μου, αν και στην αρχή έγινε ασμένως αποδεκτή, δεν κατάφερε στο τέλος να «περάσει» για πολλούς λόγους.
Δυο ακόμη αφανείς πρωταγωνιστές της ταινίας υπήρξαν οι καταξιωμένοι σκηνοθέτες- δάσκαλοι του εργαστηρίου οπτικοαουστικής έκφρασης «Πες το με μια κάμερα», η Μαρία Λεωνίδα και ο Νίκος Θεοδοσίου. Στις πέντε μέρες που συνυπήρξαμε στην Αναργύρειο έδωσαν το άπαν των δυνάμεών τους για να μας μυήσουν στην τέχνη της κινούμενης εικόνας, συνεργαζόμενοι ισότιμα και φιλικά σ’ όλα τα στάδια της δημιουργίας της ταινίας (σενάριο, λήψεις, μοντάζ κλπ). Εκείνο, όμως, που πέτυχαν πάνω απ’ όλα ήταν το να εμπνεύσουν στους συνεργάτες τους την αγάπη για τη μαγευτική αυτή τέχνη.
Τα μέλη της ομάδας, παρόλο που μέχρι τη στιγμή της συνεύρεσής μας είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας, συνεργαστήκαμε άψογα και δημιουργικά, εξ ου και το πετυχημένο, εν πολλοίς, αποτέλεσμα της δουλειάς μας. Δεν έλειψαν, ωστόσο, οι αναμεταξύ μας φιλικές διαφωνίες και γόνιμοι μικροτσακωμοί, πράγμα πολύ φυσικό όταν βρίσκεσαι κάτω από τον «πυρετό» της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Αντώνης Κουρσουμπάς